AH4A2604

Missie 2016

Philippine Dental Mission 21-31 oktober 2016 

Het is weer voorbij, die mooie missie, die begon op vrijdagmiddag 21 oktober in de centrale vertrekhal van Zaventem. Afspreekpunt Starbucks … helaas, was deze er niet meer, maar dat kon de pret niet drukken. De missionarissen vonden elkaar met gemak terug, niet moeilijk want ons uniform voor de komende week kleurde de vertrekhal van Zaventem helemaal koningsblauw. Zo vertrokken we dus met 43 missionarissen naar de Filipijnen, waaronder een aantal nieuwelingen die net nog iets nerveuzer en nieuwsgieriger waren dan de anciens die voor de 2e, 3e of zelfs vierde keer meegingen. Het was duidelijk dat we een groep vormden, het team moest nog ontstaan maar alle ingrediënten waren al aanwezig.

De Filipijnen is ver, heel ver, aan de andere kant van de wereld en na ongeveer 20u bereikten we de hoofdstad Manilla waar een vochtige warmte ons verwelkomde. De meesten waren blij dat ze een bed konden induiken. Anderen vol adrenaline vonden nog de energie om een stapje in de wereld te zetten in de buurt van het hotel.

Volgende ochtend 6u op het appel om ons te reppen naar dit keer een binnenlandse vlucht naar ons einddoel. Of toch niet écht, er volgde nog een presidentiële politie escorte van de airport naar de haven voor een boottrip naar Talikud, een paradijselijk eiland, zowat anderhalf uur varen van Davao City.

Ons verblijf, genaamd Letitia by the Sea, zag er exotisch en Expeditie Robinson-achtig uit. Basic logement en basic food maar helemaal OK! We waren tenslotte op missie. En een beetje WIFI bereik in de centrale ruimte maakte ook veel goed. Vijf man en een paardenkop op het net en dat was het. Net genoeg om even contact te hebben met het thuisfront en FB posts te plaatsen.

In de vooravond gingen we alvast onze werkplek bekijken op Isla Reta Beach Resort waar de Filipijnse vrijwilligers al knap werk hadden geleverd. Mooie nieuwe felgroene behandelstoelen stonden te blinken naast veel kartonnen dozen die nog moesten uitgepakt worden. Het Resto team (vullingen departement) wreef al in zijn handen want dit was wel even iets anders dan de harde houten tafels van de vorige keer, met een keukenrol als neksteun. De opgestapelde tuinstoelen waren er nog wel, deze waren voor het extractieteam bestemd

De volgende (erg vroege) morgen, werd het echte startschot van de missie gegeven en bij aankomst op de site zaten al heel wat moedige mensen te wachten. Elke dag werd er één van de vier Barangay’s (dorpje/gehucht) uitgenodigd om tandheelkundige zorgen te krijgen. Dag vijf was voorzien als reserve- of afwerkdag. Het was vooraf niet duidelijk hoeveel mensen er werkelijk zouden opdagen, maar wees gerust, het waren er veel, héél veel.

De Belgische blauwbloezen debarkeerden en gingen met een grote delegatie, wel meer dan veertig Belgische vrijwilligers aan de slag. Een grote maar efficiënte drukte heerste op de werkvloer. Het was leuk om het schouwspel  te aanschouwen, maar het gaf vooral veel energie om eraan deel te nemen. De jonge en de meer ervaren tandartsen sloegen de handen in elkaar en haalden het beste uit zichzelf boven. Een knap staaltje groepsdynamiek.

Uiteraard liep niet alles van een leien dakje… De compressoren liepen warm, de generator liet het wel eens afweten, protheses raakten zoek, composieten lieten zich slecht verwerken door de warmte en daarbovenop zagen onze ruggen en nekken enorm af door de ongelukkige houdingen, nietwaar extractieteam?

Het was een komen en gaan van patiënten, verdoven en spoelen, tanden trekken en tanden boren en tanden passen… aan de lopende band. Grote pluim daarbij ook voor het preventieteam, voornamelijk de niet-tandartsen die in de schaduw van het dental kliniekje onafgebroken met behulp van plaatselijke tolken, de beeldplaten en vele gebaren het tanden poetsen aan de behandelde patiënten trachten bij te brengen. Meegebrachte knuffels ter aanmoediging gingen vlot van de hand. Ook de aanwezige militairen kwamen handig van pas als tolk en andere hulp, want gezien er geen enkele dreiging was, hadden ze daardoor ten minste iets om handen. Wij vonden het niet écht nodig al deze veiligheidsmaatregelen, maar de lokale overheden wilden geen risico’s nemen en stonden erop om met hun aanwezigheid onze veiligheid te garanderen. Alle radertjes in het netwerk pasten in elkaar en het was een mooie puzzel met vele stukjes.

Van op de werkplek hadden we uitzicht op een paradijselijk wit strand met daarachter de deep blue sea. Zo aanmoedigend om het harde werk te kunnen trotseren en een ware verlichting om met voetjes onder tafel, in het witte zand, met een zacht briesje onder de bomen heerlijk te kunnen verpozen tijdens de lunch break, eventueel pootje baden, selfietime en/of de omgeving observeren incluis.

Het was een meevaller dat het om 6 uur ’s avonds pikdonker was en dat we wel moesten stoppen met werken, zo niet zouden we elke avond lang zijn doorgegaan. Na het opruimen ’s avonds dronken we samen met onze Filipijnse vrienden een biertje en bespraken in groep de voorbije werkdag. Het avondeten nuttigden we (net als de lunch) gezamenlijk op het strand, nog steeds in onze bezwete werktenue, onder het maanlicht, met de Petzel-lampjes nog op ons voorhoofd. De vermoeidheid maakte zich dan vaak al meester van sommigen en we keken uit naar de korte boottrip in het donker naar het resort met onze slaapplaats waar we rond de klok van 20u onder begeleiding van de Coast Guard veilig werden afgezet. Eens daar aangekomen was er altijd een dankbaar moment met wat tijd voor jezelf. Douchen, zwemmen, chillen, internetten, facebooken, een heerlijke massage of gewoon samen een beetje doorzakken. Voor elk wat wils en deze me/us time was echt een geschenk, meer nog, noodzakelijk om vol te houden.

Wat mij op zo’n missie vaak bezig houdt, buiten het opslaan van de talloze indrukken op en naast de werkvloer, welke soms wel een beetje op een circus lijkt, is de vraag: “ Wat in hemelsnaam denken die mensen in de wachtrijen en op onze stoelen over de passage en interventie van ons Belgen in hun leefwereld?” Ik denk dat ze ons groot en heel lawaaierig vinden, want we spreken en lachen luid. In tegenstelling tot henzelf zijn wij geen onderdanige, teruggetrokken types. We zetten daar op een week een grote voetafdruk neer en komen hun een betere mondgezondheid aanmeten. Dringen we ons op? Nee toch! Zijn ze blij met onze aanwezigheid? In onze ogen wel. Dankbaar? Waarschijnlijk! Good job? Natuurlijk! Verleggen we daar een steen? Zeer zeker maar we willen een iets duurzamer karakter en daarop moeten we blijven inzetten, daarom dat we over twee jaar terug gaan.

Het was een onuitwisbaar avontuur met vele indrukken. We hebben veel mensen geholpen en nog veel meer mensen bewust gemaakt van de belangrijkheid van mondgezondheid en tandhygiëne. We hebben de locals daar het gevoel gegeven dat “some people really care!”,ook al is het maar even. Ik denk en hoop dat we die eilandbewoners naast de dental care ook hoop hebben gegeven.

En tenslotte rest mij grote dankbaarheid voor de kans die ik kreeg en greep om voor de tweede keer mee te kunnen gaan. Het was een topteam en ik maakte er fier deel van uit. En voor mij persoonlijk voor herhaling vatbaar? Dat zien we wel weer als het zover is.

KT

Lier, november 2016


Onze sponsors

TORFS SCHOENEN logo
VEOLIA LOGO
DENTAZ logo
VERZ VAN MELDERT logo
logo jbc
DTB VERBIEST logo
HET KANAAL logo
ima logo
BENEDENTI logo
kerkaert logo
BORGINSOLE LOGO
Wils Peeters logo
dncs logo innovators rgb 300
logo PA magenta schuin slogan
NETEBEEMDEN logo
Hout Luyten
DentAdmin
DeSchorre CMYK liggend
GIMV
towereye logo rgb 300dpi
LogoFlexSoft Met baseline PMS
Nobel Biocare logo jpg color big r
LOGO CTPARAMEDICS RGB
OffiCenter logo
LogoAnthogyr+baselinejpg
Vector Asset Management logo
ACTIEDENT
Proscan Transp
EX Intradent logo 2015
CROKY LOGO PMS267 3
K Konsult logodigitaal
SQM.Fullcolour CMYK
Rhenus Logo Blau Pixelgrafik jpg
Maersk Line official logo 2016
logo rood op wit 300 dpi
SERAG WIESSNER
MEDIPLUS
Zwerver Logo Wit cmyk
ROTARY CLUB HERENTALS
PHILIPPINE BAKING INSTITUTE
PURATOS2
DentalMaster logo1
Stad Herentals Logo